Çok soğuktu yokluğunun yağmurları. O gece ilk defa sensiz çıkmıştım dışarı. Gözlerim oradan oraya savruluyordu. Arayış içindeydim sürekli. Seni bekliyor gibiydim. Bir boşluğun yanına oturdum. Benimle dosttu gecenin bir yarısından sonra kadehler. Sabaha kadar kendimi öldürdüm kendimi. Yok oldum. Ayrılık bu olsa gerek. Telefonum çalmış yanıma almadığım. Yüzlerce çağrı ve kutumu ağzına kadar doldurmuş mesajlar. Sen değilsindir diye bakmadım. Elim uzanmadı beni bırakmana. Akşamüstü bir gül gördüm kapımda sendendir diye sevindim. Alayım dedim içime. Gövdesi değdi elime. Kızdım ve kapattım kapıyı. Ağladım yine senden sonra olduğu gibi. Sonra düşündüm de ayrılmamalıydım senden. Suçsuz da olsam özür dilemeliydim. Evine geldim sokağın bomboştu. Kapıyı çaldım annen çıktı karşıma. Seni sordum. Bana beni sordu. Sanki öldürecekti beni.''Öldü'' dedi ''dün akşamüstü'' ''Bir gül görmüşler elinde en son'' Buraya kadarını bile hatırlamıyorum hayatımın. Doktorum beni muayene ettikten sonra arkadaşıyla konuşurken duydum. Seni çok sevmişim ben. Telefonumdaki çağrılar ve mesajlar seninmiş. Ama ben hala hatırlamıyorum. Aşkım o cenaze kimindi?